Zoals je waarschijnlijk al hebt gezien op mijn sociale media en in de nieuwsbrief, ben ik momenteel bezig met selfcare en mijn persoonlijke ontwikkeling. Een van de zaken waaraan ik werk is positiviteit. Meestal ben ik nogal negatief ingesteld. Mijn glas is altijd halfleeg, ik zie vooral het slechte in situaties en heb constant het gevoel dat anderen meer geluk hebben dan ik.
Ik wilde dit negatieve patroon doorbreken. Ik wil niet altijd pessimistisch zijn en anderen meetrekken in mijn negatieve vibe. Ik wil de zonnige kant van het leven zien, maar ik wist niet waar te beginnen. Totdat ik een tijdje geleden een podcast luisterde. Normaal gesproken is dat niet mijn ding, omdat ik me daar totaal niet op kan concentreren, maar deze keer was ik nieuwsgierig. Het ging over positiviteit en waarom ik geen 'geluk' of 'succes' ervaar.
Nu, weken later, heeft dit mijn hele mindset veranderd. Niet alleen op het gebied van positiviteit, maar ook op het gebied van mijn luiheid ben ik aan het werken. En dat heeft verrassende resultaten opgeleverd.
Afgelopen zaterdagochtend tijdens de gebruikelijke lange wandeling met mijn hond Lola, besefte ik plotseling dat ik eigenlijk bijna geen hobby's heb. Ja, ik vind het leuk om spelletjes te doen, series/films te kijken en ik probeer meer te lezen, maar daar houdt het wel op. Het enige wat me te binnen schoot was koken en bakken. Iets wat ik nooit deed omdat ik dacht dat ik het niet kon en eerlijk gezegd, daar te lui voor was. Maar aan de andere kant was het wel iets wat ik heel graag goed wilde kunnen. Ik wil die persoon zijn die geweldige gerechten kan maken waar mensen vol bewondering naar vragen: hoe heb je dit gedaan? Het is fantastisch! Maar dat gaat natuurlijk nooit gebeuren als ik het niet probeer. Ik heb in mijn leven wel eens gekookt, maar was nooit tevreden. Ik dacht altijd dat het perfect moest zijn, precies zoals mijn moeder het maakt, en dat lukte me nooit. Alles wat mis kon gaan, zag ik als een teken: ik kan dit niet. Ik stop ermee. Mijn perfectionisme vierde hoogtij. Maar ik zei nooit tegen mezelf, door te oefenen word je beter. Ik wilde het meteen goed kunnen en niet horen van anderen: dit is verschrikkelijk. Ik was serieus chagrijnig over mijn eigen kookkunsten terwijl anderen het wel lekker vonden. Snap je wat ik bedoel?
Die zaterdagochtend was anders. Ik zat al weken in mijn positieve mindset en dat was het moment waarop het kwartje echt viel. Ik was positief tegen mezelf aan het praten. Ik zei dat ik echt graag goed wilde leren koken, maar dat dit niet zou gebeuren als ik niet zou oefenen. Dat ik niet lui moest zijn en gewoon aan de slag moest gaan. Daarnaast zei ik ook: Het hoeft niet perfect te zijn. Het betekent niet dat het niet lekker is. Je kunt altijd verbeteren. Geniet van het proces. Direct na de wandeling ben ik op TikTok gaan kijken naar recepten en vond iets leuks. Ik ben naar de supermarkt gegaan en heb alle ingrediënten gehaald. Ik had twee dingen gezien die erg op elkaar leken, maar net andere smaken hadden, en onbewust had ik voor beide recepten ingrediënten gehaald, terwijl ik dacht dat het voor één recept was. Ondertussen ben ik wat gaan werken en wachtte ik tot het avond was.
Die avond begon ik vol enthousiasme. Ik kwam er ook meteen achter hoeveel ik eigenlijk tegen mezelf praat als ik alleen ben. Alles benoem ik alsof er een persoon naast me staat. Best vermakelijk eigenlijk. Ik moest koken, aardappels moesten in de oven, ik moest sausjes maken, dingen uit de oven halen en de rest weer in de oven. Ik had ook een recept gekozen dat zo'n 1,5 uur duurde. Ondertussen kwam ik er ook achter dat ik eigenlijk twee dingen wilde maken en dus alles maar door de helft deed. We zien wel wat het wordt. Ik had geen rozemarijn gehaald omdat ik niet wist of ik dat lekker vond, maar normaal gesproken zou ik daarom al afhaken. Als één ingrediënt niet klopt, begin ik niet eens. Maar dit keer maakte het me helemaal niet uit. Het zou nog steeds lekker kunnen zijn, toch?
Ik was druk bezig. Ik genoot van de heerlijke geur van knoflook en citroen in de oven (Ik had de aardappels wel iets te lang gekookt, want een gedeelte viel uit elkaar. Maar dat maakte niet uit! Het kon nog steeds op de bakplaat). Ik klapte in mijn handen van enthousiasme en was lekker bezig met de rest. Lekker snijden, alvast voorpret hebben omdat ik al zei: dit wordt fantastisch. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik niet de beste samenstelling van ingrediënt hoeveelheid had, omdat ik niet alles exact had afgewogen. Dus de feta mousse was eigenlijk gewoon een yoghurtsausje, maar dat maakte me ook niet uit! Dat is ook wat ik tegen mezelf zei. Elke keer dat het niet 'perfect' was. Nadat ik alles had klaargemaakt en opgegeten, was ik meer dan tevreden. Ik was blij met hoe het eten was geworden en wilde het nog een keer maken. Ik dacht erachteraf ook echt over na hoe erg ik genoot van bezig zijn met koken. Ik genoot! Ondanks dat het niet perfect was.
En toen dacht ik: Wat een verschil met de laatste keer dat ik kookte. Ik wilde bijna huilen omdat de sushi rijst van de pokebowl niet perfect was en ik wilde nooit meer koken. Je mindset is dus echt cruciaal. Het kan zoveel veranderen terwijl je eigenlijk niets 'anders' doet. Maar je kijkt anders naar de situatie, waardoor je ofwel heel negatief bent of juist heel positief. En ik kies vanaf nu voor de positieve mindset. En ik kies ervoor om te genieten.
Vanavond ga ik het nog een keer proberen en ga ik nog iets anders erbij maken.